ارزیابی روش بهسازی مناسب بسترهای روسازی راه حاوی خاک رس

در این پژوهش به ارزیابی روش بهسازی مناسب بسترهای روسازی راه حاوی خاک رس با استفاده از روش عددی المانمحدود و نرم افزارهای پلاکسیس و آباکوس پرداخته شد. بطور کلی وجود خاک رس منجر به کاهش قابل توجه ظرفیتباربری و افزایش نشست و تغییرشکل های نامطلوب روسازی و ترک خوردگی و انواع گسیختگی در آن می گردد. ازطرفی تراز آب زیرزمینی و نوسانات فصلی آن از جمله معضلاتی است که بسترهای روسازی حاوی خاک رس با آن مواجهبوده و حساسیت خاک رس به رطوبت و تغییر حجم آن منجر به افزایش پتانسیل ترک خوردگی و تغییر شکل هاینامطلوب روسازی ها می گردد. به منظور رفع معضل نامبرده می توان از ژئوگرید به منظور افزایش ظرفیت باربری وکاهش تغییر شکل و جلوگیری از آسیب دیدگی روسازی استفاده نمود. اینکه طرح بهینه به لحاظ تعداد و موقعیتژئوگریدها به چه صورت است از جمله اهداف اصلی این پژوهش بود. در این پژوهش تاثیر تعداد و موقعیت قرارگیری لایههای ژئوگرید و اعماق مختلف آب زیرزمینی بر ظرفیت باربری و نشست روسازی ها در قالب مطالعات پارامتریک وبراساس سناریوهای مختلف بررسی گردید و در ادامه آنالیز حساسیت براساس مش بندی با اندازه های مختلف براساسمدلسازی دو بعدی و با استفاده از نرم افزار پلاکسیس انجام گردید. در مدلسازی در نرم افزار پلاکسیس از المان مثلثی۱۵ گرهی و مدل دو بعدی کرنش مسطح به منظور مدلسازی نمونه ها استفاده گردید. در ادامه با استفاده از مدلسازیسه بعدی در نرم افزار آباکوس پاسخ سیستم روسازی در مقابل بارهای وارده ارزیابی گردید. براساس نتایج بدست آمدهمشخص گردید که هر چه تراز آب زیرزمینی پایین تر باشد مقدار نشست نهایی حاصل شده بیشتر می باشد. همچنین بهترتیب برای یک و دو و سه لایه ژئوگرید به میزان حداکثر ۵ و ۱۰ و ۲۰ درصد کاهش در نشست در مقایسه با حالتی کهژئوگرید استفاده نمی گردد مشاهده گردید. براساس مطالعه انجام شده مشخص گردید که استفاده از یک لایه ژئوگرید درمقایسه با سیستم بدون ژئوگرید منجربه کاهش انرژی داخلی سیستم می گردد که علت آن جذب انرژی سیستم توسطژئوگرید است که بسیار مطلوب است. همچنین نتایج تحلیل نمونه ها به اندازه مش بندی چندان حساس نبود و تغییراتاندازه مش بندی بر نتایج تاثیرات محسوسی را نداشت.