بررسی تاثیر انواع فوق روان کننده بر مقاومت و دوام بتن در محیط کلریدی

استفاده از فوق روان کننده ها در بتن امروزه یکی از موارد الزامی در دستیابی به کیفیت مطلوب می باشد. نسل های مختلفی از فوقروان کننده ها در طول دهه ها از پیشرفت فناوری بتن به بازار عرضه شده اند که دسته های نفتالین سولفونات و پلی کربوکسیلاتپرمصرف ترین انواع آنها محسوب می شوند. در این پژوهش از نگاه جدیدی به اثر فوق روان کننده ها بر مقاومت و دوام بتن پرداختهشده و از طریق نقش آنها در کاهش مقدار آب مورد نیاز در ایجاد روانی مورد نیاز و بهبود دوام بتن، محور اصلی مطالعه حاضر شکلگرفته است. در این مطالعه از سه درصد مختلف ۰.۵ ، ۱ و ۱.۵ از هریک فوق روان کننده ، نسبت به وزن سیمان جهت ارزیابی استفادهشده و ۷ طرح اختلاط تعریف گردید. آزمون های مقاومت فشاری و کششی دو نیم شدن، جذب آب مویینه و نهایی ،مقاومت سایشی وهمچنین خوردگی تسریع شده (جمعا" ۴۹ نمونه) بر روی نمونه ها در سنین ۷ و ۲۸ روز انجام شد. نتایج نشان داد که افزایش یک درصدفوق روان کننده پلی کربوکسیلات نسبت به نفتالین ،افزایش قابل توجهی (%۶۵.۵) از سن ۷ به ۲۸ روز در مقاومت فشاری دیده می شودکه بالاترین نرخ افزایش مقاومت است و همچنین طرح ۱.۵ PC با ۵۳.۹ مگاپاسکال در سن ۲۸ روز، بالاترین مقاومت فشاری را دارد.افزایش فوق روان کننده ومتعاقب آن کاهش مقدار آب، نقش محسوسی در بهبود مشخصات مکانیکی و دوام بتن داشت.