حق به شهر، نظریه ای کنشگر در تحقق فضای پیاده مدار شهری

گسترش روزافزون شهرنشینی در کنار افزایش جمعیت شهرها در سده ی اخیر، سبب ا یجاد و یا تقویت معضلات وچالش های نوین شهر ی، چه در بعد کالبدی و چه در بعد اجتماعی شده است. این واقعیت که معضلات فضایی از جملهحاشیه نشینی ، ترافیک شهر ی، رشد ناهمفزون شهرها و افزایش تراکم جمعیتی- فضایی در ارتباط مستقیم با معضلاتاجتماعی از قبیل افزای ش ناامنی، شکاف طبقاتی، کاهش مشارکت ساکنان شهر ی در فراگردها ی اجتماعی شهر و نظیراینها قرار دارد، نشان دهنده اهمیت ایجاد پیوند میان بینش جامعه شناختی و برنامه ریز ی و مدیریت حمل ونقل برا ی حلمعضلات شهری است. دراین میان، رویکرد خودرومحور و توجه به جابجایی وسایل نقلیه به جای توجه به انسان و نیازهایاو موضوعی اساسی در رویکرد همپیوند برنامه ریز ی انسان محور است. بنظرمی رسد نظریه حق به شهر فراتر از آزاد ی فرد یبرا ی دسترسی به منابع شهر ی برای ایجاد تغییر در الگوها ی کج کارکرد موجود د ر برنامه ریز ی بتواند نقشی کنشگر را دربهبود شرایط اجتماعی ایفا نماید. حق به شهر بیش از آن که فردی باشد، اشتراکی است. چرا که این تغییرات، نیازمندیک قدرت جمعی برا ی بازشکل دهی به فرایندها ی شهری است. در این مقاله تلاش شده تا از نظریه حق به شهر به عنوانپشت یبان قوی در تحقق فضا ی پیاده مدار شهری توسعه حمل ونقل غیرموتوری استفاده گردد .