بررسی کیفیت ساخت و مصالح در دوره پهلوی اول

با آغاز تاریخ معاصر ایران و افزایش دامنه مراودات با کشورهای همسایه و غربی، گسترش نفوذ فرهنگ این جوامع در جامعه سنتی وبسته این سرزمین مهم و ملموس شد. روند تغییرات سیاسی و آشنایی ایرانیان با مدرنیته که از زمان مشروطه در ایران آغاز شده بود، دردوران پس از به سلطنت رسیدن رضاشاه در مسائل اجتماعی و هنری نیز نمود پیدا کرد. دولت جدید پیگیر گسترش افکار نو و تجددطلبیو ملیگرایی بود و بهعنوان نگهبان خود به دنبال صحنهای برای نمایش تحولات جدید بود و یکی از بهترین مکان ها معماری در شهرهاییبود که درحا لرشد و توسعه بودند. اگر در دوران قاجار به خصوص از زمان سلطنت ناصرالدینشاه به بعد هنر معمار ی ایران در شهری مثلتهران به شکل منفعلانه و یکجانبه تحت تاثیر معمار ی اروپایی و غرب قرار گرفته بود، در دوران تحول پس از کودتا ی رضاخان و با تغییرحکومت و پیدایش دیدگاه ها و جنبش های جدید هنری مانند آرت دکو و به واسطه حضور معماران غربی و ایرانیان تحصیل کرده در فرنگ،سبک متفاوتی از معمار ی التقاطی و اثرگذار در ایران به وجود آمد. بزرگترین ثمره ملی گرایی جایگزینکردن علایق ملی و باستانی به جایآیین های قمی و مذهبی بود. باتوجه به اینکه مهمترین سوا ل این مقاله پیرو مصالح استفاده شده در دوره پهلوی اول و تفاوت آن بادوره های پیشین خود است؛ لذا سعی شده است تا تاثیر ملی گرایی به عنوان یک مفهوم سیاسی بر معماری این دوره بررسی و از این رهگذربرخی ویژگی های آن تبیین گردد. نتایج به دست آمده نشان می دهد مصالح استفاده شده در این دوره با دوره های گذشته خود دچار تحولگسترده شده است و ورود مصالح جدید و باکیفیت تر را می توان از جمله تغییرات این دوره نامید.