بررسی علل ناکامی معماری معاصر ایران از دستیابی به معماری جهانی و فرایند جهانی شدن

دنیای معاصر، به‌ واسطه رسوخ وسایل ارتباطی نوین، هویت محول و معین خود را دائما در حال تغییر معیار، تحول و بحران می بیند. دیدگاه جهانی در مورد تغییر ماهیت معماری مدرن، بینش‌های اساسی را در مورد موضوعاتی از قبیل تاثیر فناوری اطلاعات بر تولید معماری سفارشی مبتنی بر روابط میان سنت و نوآوری، ارائه می‌کند. چشم اندازی از یک اکو فرهنگ جهانی و نیروهای محلی که معماری را شکل می دهد به جای کنترل مصرف کننده، سیستم مصرف را با آن منطبق می نماید. در این میان، با شروع عصر انقلاب صنعتی، شیوه تولید تکنولوژیک جدیدی قدم به عرصه وجود می نهد؛ که متکی بر ماشین است. بدین ترتیب، سرمایه به عنوان یک عامل مهم تولید، رخ می نماید و جریان های دیگری در توسعه پدیدار می شود؛ که نظریه پردازی های جدید را در عصر پسانوسازی و جهانی شدن رقم زده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که جهانی شدن یا سنتی ماندن، نتیجه میدان چالش سنت و تجدد در بستر فرهنگ جهانی و دستیابی به آن، متاثر از صنعت، سرمایه، تکنولوژی و رقابت می باشد. این پژوهش بر آن است تا با روش کیفی و در قالبی تاریخی، به ریشه یابی مسئله عقب ماندگی معماری معاصر ایران از معماری جهانی و فرایند جهانی شدن، بپردازد. به نظر می رسد ریشه بسیاری از ناکامی ها در فهم شرایط موجود معماری، در توانایی شناخت گفتمان تاریخی میان هویت های پیشین و هویت معاصر نهفته است.