نگاه انتقادی به منطقه بندی شهری

در اوایل قرن بیستم، منطقه بندی به عنوان یکی از روشهای هدایت توسعه شهری در شهرسازی جهان مطرح شد .منطقه بندی استفاده منطقی و نظام پذیر از زمین های شهری در آینده ی بلندمدت است که هدف آن تعریف نقش مستقلبرای هر یک از بخش های شهری است. ضوابط و مقررات ناشی از منطقه بندی، علی رغم داشتن نتایج مثبت، پیامدهاییمانند پراکند هرویی، تضعیف بافت کهن، افزایش سفرهای درون شهری و غیره را برای شهرها در پی داشته است. اینپژوهش استدلال میکند که در برخی شرایط، منطقه بندی می تواند یک پاسخ منطقی و قابل توجیه به مشکلات شهریباشد. هدف این مقاله ارائه یک دفاع کلی از منطقه بندی نیست بلکه حاکی از نقدهای مثبت و منفی بسیاری است که درطی زمان های مختلف به آن وارد شده است. در این پژوهش برای جمع آوری اطلاعات لازم از مطالعات اسنادی وکتابخانه ای استفاده شده و رویکرد آن توصیفی- تحلیلی و کیفی است. نتایج نشان می دهد مقررات منطقه بندی که به عنوان وسیله ای برای حفاظت از منافع مشروع ساکنان محله در نظر گرفته میشود، باید انعطاف پذیر باشد، در طولزمان تغییر کند، نسبت به نگرانی ها و زمینه های منحصربه فرد محله حساس باشد و بر اساس یک فرآیند مشارکتی عمل کند.