سنجش میزان پایداری محیط زیستی در شهر ساحلی بابلسر

با افزایش مشکلات اجتماعات شهری، چالش های محیط زیستی چون کیفیت آب، آلودگی هوا، خزش شهری، کمبود نیرو ومنابع، نواحی شهری را در دورباطلی از مشکلات قرار داده است که حاصل دخالت های ناپایدار انسانی در بسترهای طبیعی است. شهرها نهتنها عامل اصلی بروز مشکلات زیست محیطی هستند، بلکه خود از قربانیان اصلی اثرات نامطلوب آن محسوب می شوند. آلودگی هایشهری، به عنوان یکی از مهم ترین مشکلات زیست محیطی شهرها، نمودی از بازخورد فعالیت های ناپایدار انسانی در سیستم های شهری هستند.پایداری توسعه فضایی- فعالیتی شهری، در شهر ساحلی که به دلیل برخورداری از سه نیروی طبیعی آب، خاک و هوا ازموقعیت ویژه محیط زیستی برخوردار است به منظور جلوگیری از قرارگرفتن در دور باطل مشکلات شهری اهمیتی دوچندان می یابد. هدف ازپژوهش حاضر، سنجش میزان پایداری محیطی درسیستم شهرساحلی بابلسر است. برای این منظور، نخست بنیان های نظری در قالبتشریح مفاهیم اصلی و رهیافت های برنامه ریزی مرتبط تشریح شدند. بروندادهای مرحله نخست، دروندادی بر تدوین چارچوب مفهومیسنجش پایداری محیطی در شهر ساحلی بابلسر به شمار رفته و انتظام یافتگی فضایی شهر بابلسر در رویارویی با اصول پایداری محیطیبرای این شهر، شاکله اصلی سنجش را دراین پژوهش فراهم آورد. در مرحله چهارم، بکارگیری زمینه های اصلی تحلیل شامل عرصهانتظام یافتگی عملکردی، انتظام یافتگی کالبدی- فضایی و انتظام یافتگی نهادی سازمانی نظام فضایی شهری در نمونه موردی شهر بابلسر صورت گرفت. روش بکاررفته در تحلیل با استفاده از مطالعه کتابخانه ای و مشاهدات میدانی همراه با توزیع و تکمیل پرسشنامه ساکنینانجام شده است. یافته های تحلیل نشان می دهد که میزان پایداری محیطی با توجه به سنجه های این پژوهش درعرصه انتظام یافتگیعملکردی، نسبتا نامناس ، در عرصه انتظام یافتگی کالبدی فضایی نامناس و در عرصه نهادی سازمانی نسبتا مناس ارزیابی می شود.