ارزیابی مدل های مختلف برآورد تبخیر و تعرق مرجع(ETo) در دشت الشتر

برآورد دقیق مقدار تبخیر و تعرق مرجع(ETo  ) در هر منطقه با توجه به اهمیت آن در مدیریت منابع آب و برنامه­ریزی صحیح آبیاری امری ضروری است. با توجه به وقت­گیر و هزینه­بر بودن روش­های مستقیم اندازه­گیری (ETo  )، لذا در بسیاری از موارد از مدل­های تجربی و ریاضی برای این منظور استفاده می­گردد که لازمه اطمینان از این مدل­ها صحت­سنجی و ارزیابی آنها با استفاده از داده­های لایسیمتری است. روش­های مختلفی برای تخمین تبخیر و تعرق وجود دارد؛ اما عملکرد این معادلات در شرایط اقلیمی گوناگون متفاوت است. از این رو در این تحقیق ۱۵ مدل مختلف جهت برآورد تبخیر و تعرق مرجع با توجه به نتایج لایسیمتری در منطقه الشتر مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات مورد نیاز مدل­های مختلف جهت برآورد (ETo  ) از ایستگاه سینوپتیک الشتر تهیه شد. نتایج ارزیابی آماری نشان داد مدل­های جنسن­هیز و تورک از گروه تشعشعی به ترتیب با (۱۴/۱ RMSE=) و (۴۲/۱ RMSE=) میلی­متر و مدل هارگریوز – سامانی از گروه دمایی با (۷۲/۱ RMSE=)  میلی­متر بیشترین دقت را جهت برآورد (ETo  ) در منطقه مورد مطالعه داشتند. از طرف دیگر مدل­های مییر و WMO  از گروه انتقال جرم به ترتیب با (۷۸/۴ RMSE=)  و (۷۳/۴ RMSE=) میلی­متر از دقت بسیار پایینی برخوردار بودند. در نهایت با توجه به اهمیت مدل فائو- پنمن- مانتیث در محاسبات مربوط به تبخیر و تعرق، مقایسه بین مقادیر لایسیمتری و مقادیر برآوردی توسط این مدل نشان داد که مدل­ فائو-پنمن-مانتیث با مقادیر (۸۳/۵ RMSE=)  میلی­متر و (۱۰/۰ = (R۲ دقت پایینی در برآورد مقدار ETo   در منطقه دارد.