بررسی دلایل عدم پذیرش طرح یکپارچه سازی اراضی و ارایه راهکارهایی برای یکپارچه سازی اراضی کشاورزی (مطالعه موردی: دهستان زاینده رودشمالی شهرستان فریدن)

پراکندگی و قطعه و قطعه بودن اراضی کشاورزی یکی از موانع جدی توسعه ­کشاورزی محسوب می­شود، بطوری­که کوچکی و پراکندگی اراضی مانعی در استفاده بهینه از آب، زمین، نیروی ­انسانی، مکانیزاسیون و دیگر عوامل موثر در تولید کشاورزی می­باشد. هدف اصلی این مقاله بررسی نگرش کشاورزان نسبت به یکپارچه­سازی اراضی و شناسایی عوامل موثر بر عدم پذیرش طرح یکپارچه­سازی اراضی می­باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه سیب­زمینی­کاران دهستان زاینده­رودشمالی در شهرستان فریدن می­باشد(N=۱۹۰) که از بین آنها تعداد ۱۲۵ نفر به روش نمونه­گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران تعیین گردید. و داده­های مورد نیاز از طریق پرسشنامه گردآوری شد، که روایی ظاهری و محتوایی پرسشنامه آن بر اساس نظر اساتید و دانشجویان دکتری دانشگاه تهران تایید گردید و پایایی آن بر اساس آلفای کرونباخ (۷۴/۰) تایید گردید. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از نرم­افزار آماری SPSS  استفاده گردیده است. نتایج پژوهش نشان می­دهد که کشاورزان تمایل کمی به یکپارچه­سازی اراضی ­اشان دارند و به شرط یکپارچه سازی موقتی، ترجیح می­دهند با افراد آشنا و فامیل مشارکت داشته باشند و اصلی­ترین موانع یکپارچه­سازی اراضی عوامل فردی- اجتماعی و اقتصادی می­باشد.