بررسی کیفیت زندگی شهری: مدلی برای سنجش و رتبه بندی استانهای ایران با استفاده از تحلیل خوشه ای

بررسی و سنجش کیفیت زندگی به ویژه کیفیت زندگی شهری در ایران، با توجه به شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی خاص ایران و نیز تاکید سند چشم انداز بیست ساله کشور بر این امر، از اهمیت خاصی برخوردار است. با توجه به جایگاه کیفیت زندگی در شهرها و مناطق و با توجه به این‎که هنوز در ایران سیستم جامعی در زمینه سنجش کیفیت زندگی ایجاد نشده، توجه به بررسی جنبه‎های مختلف این امر می‎تواند راههایی برای دستیابی به نظام جامع  سنجش کیفیت زندگی باشد. بنابراین مقاله حاضر، با هدف تعیین شاخصهای نظری سنجش کیفیت زندگی عینی، ضمن ارایه مدلی برای سنجش کیفیت زندگی شهری در ایران بر طبق تحلیل آمارهای موجود (تحلیل ثانوی داده‎ها) و نیز با استفاده از تحلیل خوشه‎ای، به رتبهبندی استان‎های ایران از لحاظ برخورداری از  میزان کیفیت زندگی پرداخته است. نتایج این پژوهش نشان می‎دهد، استان اصفهان با نمره کیفیت زندگی ۵۲/۴ بالاتر از حد میانگین، بالاترین رتبه (رتبه۱) را در میان استان‎های ایران به خود اختصاص داده است. استان‎های یزد با نمره ۸۵/۳، فارس با نمره ۱۶/۳  و تهران  با نمره ۱۲/۳  در رتبههای بعدی قرار دارند. استان ایلام نیز  با نمره ۵۸/۳-  زیر حد میانگین در کیفیت زندگی  پایین‎ترین رتبه را (رتبه ۳۰) در این خصوص داشته است.