دموکراسی و حقوق بین الملل

نقش دموکراسی در حقوق بین الملل مسئله ای است دیرپا. دموکراسی یکی از جنبش های شگفت و اساسی ذهن انسان است که هیچ قدرتی نمی تواند آن را کنترل کند. همچنان که دموکراسی توسعه می یابد، اشکال استبدادی و موروثی حکومت از بین می روند. دموکراسی برای توسعه ی حقوق بین الملل امری کلیدی است؛ دموکراسی ها به اجرای حقوق بین الملل مایل اند و تمایلی به درگیری در اعمال متخلفانه ی بین المللی ندارند. همچنین دموکراسی ها برای بقای خود به قانون متکی اند. هر چند ممکن است این تحلیل امروزه بسیار خوشبینانه به نظر رسد. پایان جنگ سرد با احیای خوشبینی نسبت به قدرت دموکراسی همراه بود. اما تحلیل های جانبدارانه تری نسبت به دموکراسی نیز در این دوره در جریان بود. به نظر می رسد دموکراسی ها بهتر از سایر اشکال حکومت در حل مسالمت آمیز اختلافات عمل می کنند؛ بنابراین، ممکن است نتیجه بگیریم ارزش آن را دارد تا حکومت دموکراتیک را در حقوق بین الملل و نهادهای آن، به عنوان راهی برای از بین بردن جنگ، تقویت کنیم. اما اشتیاق نسبتا ضعیف برای دموکراسی در حقوق بین الملل را باید به عنوان یک واقعیت مد نظر قرار داد. به علاوه، اصول حاکمیت سرزمینی و عدم مداخله در امور داخلی دولت ها همیشه برای از نظر دور داشتن اعمال حکومتی غیر دموکراتیک مورد توسل قرار می گرفته اند. در نهایت، می توانیم ملاحظه کنیم که تداخلات دموکراسی و حقوق بین الملل، نتایج ناسازگاری را در پی داشته است. در حالی که اکثر افراد دموکراسی را به آموزه های حقوق بین الملل نامربوط می دانستند، این مفهوم به طور پراکنده به عنوان اصلی مرتبط در شناسایی، عضویت نهادهای بین المللی و نظام بین الملل حقوق بشر ظهور پیدا کرده است. هر چند توسعه ی این مفهوم به عنوان توجیهی برای استفاده از زور، در بعضی موارد قدرت انتقالی این مفهوم را بیاثر ساخته است. چنان که در انتهای مقاله توضیح داده شده است این مقاله ترجمه ای است از درسگفتار «حقوق بین الملل و دموکراسی» که در سال ۲۰۱۵ از سوی «هیلاری چارلزورث» در آکادمی حقوق بین الملل لاهه ارائه شده است.