تبیین معیارهای موثر بر طراحی لبه رود شهری، با تمرکز بر رویکرد منظر فرهنگی

مناظر طبیعی موجود در درون شهرها، یکی از مهم ترین ساختارهای بوم شناختی شهرها به شمار می آیند که اگر به صورتی دقیق و درست برنامه ریزی و طراحی شوند، می توانند ضمن خلق فضاهای عمومی و سرزنده شهری، سبب تداوم حیات فرایندهای طبیعی از جمله، آب، هوا و موجودات در درون شهرها می گردند. در این میان حاشیه رودهای شهری در بسیاری از شهرهای ایران، به فضایی گم شده و پنهان مبدل گشته اند، در حالی که فرصت هایی بالقوه در جهت احیا زیست بوم شهرها در جهت تقویت فضاهای سبز و باز در شهرها می باشند. لذا ضرورت توجه به این موضوع، ارتباط میان حیات بشر در طول تاریخ، با آیین، اعتقادات و فرهنگ های مختلف را با عرصه طبیعی بیش از پیش احساس می شود. از این رو متخصصین شهری، به دنبال ارائه راهکارهایی برای مقابله با مهجور ماندن رودخانه ها و احیا این بستر با زمینه موجود هستند. رویکرد منظر فرهنگی به عنوان موضوع اساسی در طراحی شهری به جهت برقراری پیوند قوی تر میان انسان و طبیعت را در نظر دارد. بنابراین در این پژوهش سعی بر آن شده است تا با استفاده از روشه ای توصیفی و تحلیل داده های اسنادی معیارهایی برای طراحی لبه های رودخانه های شهری بر مبنای رویکرد منظر فرهنگی ارائه گردد .