بررسی ارتباط بین استرس شغلی و رضایت شغلی در اعضای هیات علمی دانشگاه (مطالعه موردی: یک دانشگاه‎ در تهران)

هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر، تعیین میزان استرس شغلی و رضایت شغلی در اعضای هیئت علمی یکی از دانشگاه‎های واقع در تهران و بررسی ارتباط بین این دو شاخص بود.روش شناسی پژوهش: پژوهش حاضر از جمله تحقیقات کاربردی، مشاهده ‎ای - مقطعی، توصیفی و تحلیلی می باشد. نمونه آماری شامل ۵۲ نفر از اعضای هیئت علمی یکی از دانشگاههای استان تهران بود که به دلیل محرمانگی، نام آن بیان نشده است. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه اطلاعات فردی - شغلی، پرسشنامه رضایت شغلی و استرس شغلی استاینمتز بوده است. برای تحلیل داده ها، از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد.یافتهه ها: یافته های این تحقیق، نشانگر این بود که میزان رضایت شغلی و استرس شغلی در میان اعضای هیئت علمی، به طور معنی ‎داری همبستگی منفی دارد. این بدان معناست که با افزایش رضایت شغلی، استرس کاهش می ‎یابد و بالعکس. رضایت شغلی در میان اعضای هیئت علمی، در حد متوسط بود. ضمنا اعضای هیئت علمی از ماهیت شغل، مسئول مستقیم و همکاران خود به طور معنی ‎داری رضایت داشتند، در حالی که از حقوق و مزایا به طور معنی داری ناراضی بودند. استرس شغلی در اعضای هیئت علمی نسبتا کم بود. اعضای هیئت علمی با مرتبه علمی «استاد تمام»، دارای رضایت شغلی بیشتر و اعضای هیئت علمی با مرتبه علمی «دانشیار»، رضایت کمتری داشتند.اصالت/ارزش افزوده علمی: اعضای هیئت علمی دانشگاهها، نقش بسزایی در فرهنگ سازی و ارتقای سطح دانش نسل آتی دارد. بنابراین می‎بایست در خصوص ارتقای رضایت شغلی و کاهش استرس شغلی، تلاش نمود و با اجرای راهکارهای شناسایی شده، زمینه تعالی سازمانی از طریق توجه به نیروی انسانی دانشگاهی، که به عنوان دارایی های کشور محسوب می‎گردند، فراهم گردد.