بررسی زمینه های پایداری در توریسم آرام؛ پیش به سوی یک مدل کاربردی – راهبردی

در میان گرایش های مختلفی برای توریسم وجود دارد، توریسم آرام رویکردی متاخر در راستای بازتعریف ذات توریسم در پیوند بیشتر با جامعه محلی مقصد در تمام متعلقات سفر نظیر اقامت، خوراک و خرید و از طرف دیگر توجه به کیفیت گذران وقت و حمل و نقل آرام است. گذران زمان با کیفیت و علیرغم این واقعیت که مفاهیم مختلفی از توریسم آرام در ادبیات توریسم یافت شده است، استفاده محققان از مفهوم و ابعاد توریسم آرام ناقص و متناقض بوده است؛ این موضوع به ذات سیال این رویکرد و فصل مشترک آن با توریسم محیطی، توریسم آشپزی، توریسم روستائی، توریسم فرهنگی، توریسم اجتماعی و توریسم پایدار مربوط می شود. یکی از موارد کمتر پرداخته شده در ارائه شاخص ها و مولفه های توریسم آرام، موضوع پایداری است. هدف این مقاله بررسی تحلیلی-تطبیقی پدیده توریسم آرام در فصل مشترک با پایداری است. در این راستا در ابتدا به بررسی دو مفهوم توریسم آرام و توریسم پایدار پرداخته شده است و سپس طی یک مدل تجمیعی فصل مشترک این دو تشریح شده و نهایتا به توصیه ها و راهبردهای عملیاتی منجر شده است.