بررسی مفهوم پایداری اجتماعی و استفاده از آن در طراحی منطقه ینگی امام هشتگرد

رشد شتابان شهرها و توسعه ی بی رویه آنها باعث بروز مشکلات عدیدهای در زندگی شهری گشته است که ازجمله آن می توان به نزول کیفیت محیط اشاره کرد. لزوم توجه به مفهوم کیفیت و ارتقاء آن در محیط های شهری (به ویژه در بافت های ناکارآمد و تاریخی) در کنار توجه به مسائل کمی امری اجتناب ناپذیر است. تجدید حیات مناطق تاریخی و بازآفرینی عرصه های ناکارآمد شهری همواره از دغدغه های برنامه ریزان و سیاست گذاران شهری بوده است. در دهه های اخیر طرح ها و برنامه های متعددی به منظور ارتقاء کیفیت محیط های شهری در عرصه های تاریخی اجراشده است که مشارکت ساکنان و مالکان این نواحی یک اصل مهم و تاثیرگذار در موفقیت اینگونه پروژه ها است. توسعه پایدار افقی است که به عنوان متکامل ترین نوع توسعه پیش روی انسان در قرن بیست و یکم قرار دارد. به رغم تمام اختلاف نظرها و منازعات بر سر تعیین اولویت های توسعه ای، اجتماعی نسبی درباره ابعاد پایداری وجود دارد که شامل پایداری زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی است. برای اولین بار به مطالعه احیای بافت تاریخی شهر هشتگرد با تاکید بر تعاملات اجتماعی پرداخته است. تا از این طریق به ارزیابی و کنکاش وضعیت و میزان جذب تعاملات اجتماعی در منطقه را به دست اورد.به این دلیل از پژوهش دارای ارزش و اعتبار علمی می باشد که بافت های فرسوده شهرهشتگر د موردتوجه قرار گیرد و از این طریق با استفاده از پتانسیل ها و ظرفیت های موجود دربافت های فرسوده در راستای دستیابی به توسعه پایدار از این دیدگاه بهر ه گرفت. هم اکنون در بیشتر شهرهای ایران بافت های فرسوده و مسئله دار شناسایی شده اند. که با مسائل و مشکلات ناشی از این بافت ها نیز مواجه هستند و به عنوان تهدیدی برای پایداری امنیتی این شهرها به شمار می رود. با بررسی پتاسیل و ارائه راهکارهایی درست می توان به بهترین نحو ازاین مناطق فرسوده و ناامن بهره جست. بخشی از کار که مربوط به بررسی معماری پایدار است و روش کمی و کیفی است. روش کیفی با مشاهده و روش کمی با پرسشنامه به تشریح و تبیین د لیل چگونگی و چرایی وضعیت مسئله و ابعاد آن می پردازد .