تحلیل و شناسایی موانع و مشکلات ناشی از وضعیت نظام برنامه ریزی شهری مربوط به وضعیت بخش حمل و نقل شهری در ایران

حمل و نقل در کنار مسکن، کار و گذران اوقات فراغت، به عنوان یکی از چهار عملکرد اساسی شهر قلمداد و چنان با زندگی بشر عجین شده است که تقریبا نمی توان آن را جدا از فعالیت های روزمره به شمار آورد. وجود نارسایی در روند برنامه ریزی شهری و به تبع آن حمل و نقل شهری موجب افزایش فاصله بین تقاضا و عرضه امکانات حمل و نقل گردیده است و آثار و عوارض زیانبار گسترده ای همچون مصرف بالای سوخت و انرژی، مشکلات تردد و تاخیر، آلودگی های زیست محیطی و نزدیک شدن میزان آلودگی هوا به مرزهای تهدید سلامت انسانی، کاهش ایمنی و افزایش تصادفات و مرگ و میرها و جراحات حاصل از آن، افزایش قابل توجه زمان جابه جائی ،از بین بردن بافت ها و پیوندهای سنتی شهر و بطور کلی افول کیفیت سطح زندگی مردم را به ویژه در شهرهای بزرگ کشور به بار آورده است. از طرفی می توان همه این موارد را از تبعات سیستم حمل و نقل ناپایدار در مناطق شهری به شمار آورد. هدف از مقاله بررسی و شناسایی موانع و مشکلات ناشی از وضعیت نظام برنامه ریزی شهری مربوطه به وضعیت بخش حمل و نقل شهری در کشور ایران می باشد که نتیجه گیری نهایی آن که برنامه ریزی حمل و نقل شهری در شهرهای کشور ما به دلیل نامشخص بودن ساز و کار ایجاد ارتباط ،تاثیر پذیری و توجه مناسب برنامه های شهری در سطوح مختلف نسبت به یکدیگر و با برنامه ریزی حمل و نقل شهری، همچنین عدم همکاری مشترک و توام برنامه ریزان شهری و برنامه ریزان حمل و نقل در حین مطالعات و کلیه مراحل برنامه ریزی، نیازمند اصلاح و بازنگری اساسی از ابتدایی ترین مراحل مطالعات و برنامه ریزی تا بالاترین سطوح تصمیم گیری و اجرایی است و تا زمانی که مسئولین و دست اندرکاران به مفهوم پایداری ایمان نیاورند، نمی توان این دور اندیشی و روند را در سیستم های جاری برنامه ریزی شهری اعمال نمود.