بررسی نقش میانجی گری محیط فناورانه بر رابطه بین زیرساخت های فناورانه و توانمندسازی منابع انسانی در سازمان های ورزشی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی­گری محیط فناورانه بر رابطه بین زیرساخت­های فناورانه و توانمندسازی منابع انسانی در سازمان­های ورزشی طراحی و اجرا گردید. پژوهش حاضر از نوع مطالعات توصیفی می­باشد که از منظر هدف، جز تحقیقات کاربردی می­باشد که به صورت میدانی انجام گردید. روش پژوهش حاضر از نظر روش گردآوری داده­ها، پیمایشی می­باشد. ابزار گردآوری در تحقیق حاضر شامل پرسشنامه توانمندسازی منابع انسانی اسپریتزر و میشرا (۱۹۹۷)، پرسشنامه محیط فناورانه کاساب و همکاران (۲۰۱۷) و پرسشنامه زیرساخت های فناورانه کاساب و همکاران (۲۰۱۷) می باشد. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان بخش فناوری اطلاعات، کارکنان ارشد، مدیران و معاونان ادارات کل ورزش و جوانان کشور بودند که تعداد آنان حدود ۶۴۰ نفر بود. بر اساس جدول حجم نمونه مورگان، تعداد ۲۴۲ نفر به عنوان نمونه مشخص گردیدند که پس از کسب مجوزهای لازم و تقسیم پرسشنامه­ها، تعداد ۱۹۲ پرسشنامه مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که زیرساخت های فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی در سازمان های ورزشی تاثیر معناداری ندارد (۱۹۹/۰= تاثیر، ۵۵۸/۱=تی، ۰۸۹/۰=سطح معناداری). نتایج همچنین نشان داد که زیرساخت­های فناورانه بر محیط فناورانه در سازمان­های ورزشی تاثیر معناداری دارد (۹۰۴/۰= تاثیر، ۸۵۶/۳۸=تی، ۰۰۱/۰=سطح معناداری). نتایج همچنین نشان داد که محیط فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی در سازمان­های ورزشی تاثیر معناداری دارد (۷۳۶/۰= تاثیر، ۲۴۱/۶=تی، ۰۰۱/۰=سطح معناداری). با توجه به عدم تاثیر زیرساخت­های فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی و از طرفی تاثیر زیرساخت­های فناورانه بر محیط فناورانه و همچنین تاثیر محیط فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی در سازمان­های ورزشی می­توان چنین اعلام داشت که محیط فناورانه نقش میانجی­گری کامل در رابطه بین زیرساخت­های فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی در سازمان­های ورزشی را دارد.