اولویت بندی اراضی دشت میانکنگی برای توسعه شبکه فرعی آبیاری و زهکشی (مطالعه موردی: دشت میانکنگی)

محدودیت منابع آب وخاک در بخش کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک جهان، از اساسی ترین چالش های پیش روی بشر است. افزون بر این، کشورهای در حال توسعه با محدودیت مالی برای توسعه شبکه های مدرن آبیاری و زهکشی مواجه اند. بنابراین پتانسیل یابی و اولویت بندی مناطق برای توسعه و تجهیز شبکه های آبیاری و زهکشی در این مناطق ضروری است. در این تحقیق اولویت بندی اراضی کشاورزی دشت میانکنگی شهرستان هیرمند واقع در استان سیستان و بلوچستان، جهت توسعه شبکه فرعی آبیاری و زهکشی مورد بررسی قرار گرفت. در ابتدا پرسشنامه هایی طراحی شد و بیش از ۱۲۰ عدد از آن توسط کارشناسان و پژوهشگران تکمیل شد و سپس بر اساس شاخص های آماری، مورد وزن دهی قرار گرفت. سپس بر اساس گزارش های موجود، پژوهش های میدانی، مطالعات اولیه و تجزیه وتحلیل داده ها، پارامترهای موثر انتخاب گردید. پارامترهای موثر برای اولویت بندی به دو بخش عوامل طبیعی- فیزیکی و عوامل اقتصادی- اجتماعی تقسیم بندی گردید. این پارامترها از اهمیت یکسان برخوردار نبوده و درجه تاثیر هریک متفاوت است. در بین عوامل طبیعی- فیزیکی در شرایط مختلف اقلیمی، حاصلخیزی و کیفیت خاک با امتیاز ۳۴ (از ۱۰۰) و در بین عوامل اقتصادی- اجتماعی، تراکم جمعیت با ۲۵ بیشترین وزن را دارا بودند. در نهایت اراضی کشاورزی منطقه در ۱۱ اولویت برای توسعه شبکه فرعی آبیاری و زهکشی طبقه بندی شدند. اراضی کشاورزی روستاهای علیمراد، پودینه و ملاعظیم رودینی بیشترین اولویت و اراضی کشاورزی روستاهای دهمرده،کنگ ملاعبدالله کمترین اولویت را برای توسعه شبکه فرعی آبیاری و زهکشی را دارا بودند. پیشنهاد می شود که از این روش برای شناخت بهتر عوامل موثر در روستاهای مجاور برای توسعه شبکه آبیاری و زهکشی استفاده شود.