قابلیت ها مکانیزمی برای تحول و توسعه

نقش قابلیت ها در شکل دهی به تحول ساختاری ،فصل مشترک بخش اعظم ادبیات رشد ،توسعه و تغییر فناورانه است.هدفاین پژوهش تشریح قابلیت ها بعنوان ابزاری برای توسعه است که از دیدگاه مشتاق خان و ایرمگارد نوبلر بررسی می شود.روشپژوهش توصیفی- تحلیلی است. براساس یافته ها از منظر نوبلر پویایی های همترازی با پیش روها از طریق تغییر ساختاری وابعاد فرایندی تحول مولد تعیین می شود.وی مفهوم دانش بنیان توانمندی ها را مطرح می کند و این مفهوم به سان پرتویی استکه بر توانمندی ها تابانده می شود و به تبدیل انها به تحول مولد و توسعه کمک می کند. از دیدگاه مشتاق خان دگرگونیساختاری پایدار مستلزم افزایش بهرهوری در بخشهای مختلف و دستیابی به رقابت در بخش هایی است که به تدریج ارزشافزوده بیشتری دارند. عدم وجود سطوح مناسب از دانش، مهارت ها و قابلیت ها می تواند این فرآیندها را اهسته کند.از نظر ویدانش سازمانی اهمیت بیشتری نسبت دانش فنی و دانش مهارتی دارد. تفاوت اصلی بین یادگیری فردی و یادگیری جمعی ایناست که در دومی، افراد باید روال های تعاملی را به طور جمعی بیاموزند. عرضه کارآفرینان، مدیران و سرپرستان با سطوحبالای دانش مدون و دانش فردی به هیچ وجه برای ظهور یک شرکت رقابتی کافی نیست. اگر قابلیت های سازمانی وجودنداشته باشد، کسب آنها نیازمند فرآیند پیچیدهای از یادگیری از طریق انجام جمعی است.کشورهای در حال توسعه باید سیاستهای صنعتی مبتنی بر قابلیت را در حین توسعه اجرا کنند و استراتژی هایی را برای ایجاد قابلیت در مراحل مختلف توسعهاقتصادی بکار گیرند. سیاست های صنعتی تشویق کننده توسعه توانمندیها،تحول در نظام های اعتقادی و نهادهای فراسازمانیبعنوان استراتژی های توسعه قابلیت ها پیشنهاد شده است.