اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر اجتناب تجربی و ابراز هیجان زنان درگیر طلاق عاطفی

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین آسیب­های خانوادگی طلاق است که می­تواند اثرات آسیب­پذیری روی فرد و جامعه دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر اجتناب تجربی و ابراز هیجان زنان درگیر طلاق عاطفی بود. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر از نوع این پژوهش از نوع مطالعه نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه با دوره پیگیری انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان واجد شرایط طلاق عاطفی شهر تهران که به کلینک روانشناسی آتیه  در سال ۱۴۰۱ مراجعه کرده اند، بود که از بین  آن­ها تعداد ۳۰ نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی انتخاب و در گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گواه (۱۵ نفر) جایگزین شدند. داده­ها با استفاده­ از پرسشنامه تعارضات زناشویی براتی و ثنایی (۱۹۹۹)، پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن (۲۰۰۸)، پرسشنامه اجتناب­تجربی بوند و همکاران (۲۰۰۷) و پرسشنامه ابراز هیجان کینگ­و­ امونز (۱۹۹۰) در مراحل پیش­آزمون، پس­آزمون­و پیگیری به­دست­آمده است. پروتکل درمان شناختی-رفتاری در ۸ جلسه (یک جلسه در هفته) به مدت ۹۰ دقیقه انجام شد. برای تحلیل نتایج از روش تحلیل واریانس اندازه­گیری مکرر و نرم­افزار SPSS.۲۲ استفاده شد. یافته ­ها: نتایج حاکی از آن بود که درمان شناختی-رفتاری در کاهش اجتناب تجربی و ابراز هیجان زنان درگیر طلاق عاطفی موثر بود و این تاثیر تا دوره پیگیری، ماندگار بود. نتیجه ­گیری: می­توان نتیجه گرفت که درمان شناختی رفتاری بر اجتناب تجربی و ابراز هیجان زنان درگیر طلاق عاطفی موثر بود موثر است و می­توان از این درمان در جهت کاهش مشکلات زنان درگیر طلاق عاطفی استفاده کرد.