تاثیر بی تمرینی کوتا همدت پس از تمرینات استقامتی، مقاومتی و موازی بر آمادگی عملکردی آتش نشانان شهر مشهد

هدف از این تحقیق تعیین اثر بی تمرینی کوتاه مدت پس از تمرینات استقامتی، مقاومتی و موازی برآمادگی عملکردی (توان هوازی و بی هوازی، قدرت بیشینه) آتش نشانان بود. این تحقیق از نوع نیمه تجربی بود که ۳۶ نفر غیر ورزشکار بطور تصادفی در سه گروه ۱۲ نفره تمرین استقامتی، مقاومتی و موازی قرارگرفته و به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته تمرین کردند. تمرینات گروه استقامتی شامل دویدن روی نوارگردان با ۶۵ تا ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب و به مدت ۱۶ تا ۳۰ دقیقه و گروه مقاومتی تمرین وزنه در چهار حرکت با ۶۵ تا ۸۰ درصد قدرت یک تکرار بیشینه و ۸ تا ۱۲ تکرار در سه تا چهار ست بود.گروه موازی ترکیبی از تمرینات گروه استقامتی و مقاومتی را اجرا می کرد. آزمون بروس و آزمون وینگیت روی کارسنج مونارک برای ارزیابی توان هوازی VO۲max میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه و بی هوازی (وات بر کیلوگرم) استفاده شد. قدرت بیشینه (کیلوگرم) بوسیله وزنه آزاد و با روش غیرمستقیم برآورد گردید. تفاوت درون گروهی (آزمون اولیه، پیش آزمون و پس آزمون) ازطریق ANOVA با ازمون اندازه های تکراری Rapeated Measures و تفاوت بین گروهی از طریق تحلیل واریانس یک راهه ANOVA مورد آزمون قرار گرفته و درصورت وجود اختلاف معنی دار بین گروه ها از آزمون تعقیبی گردید. یافته های تحقیق نشان داد بی تمرینی کوتاه مدت تنها در تغییرات پرس سینه تاثیرگذار است. با توجه به یافته های تحقیق حاضر، نتیجه گیری می شود که میزان کاهش در متغیرهای ذکرشده در بی تمرینی کوتاه مدت صرف نظر از تمرین استقامتی، مقاومتی و موازی روند یکسانی را دارد وترکیب تمرین مقاومتی و استقامتی علاوه بر اینکه به عنوان عامل مخرب و مزاحم در بهبود و ارتقای توان هوازی و بی هوازی، قدرت بیشینه بالاتنه و پایین تنه و ترکیب بدنی افراد غیر ورزشکار مطرح نیست، در حفظ سازگاری های بدست آمده نیز تفاوتی ایجاد نمی کند. در نهایت اثر بی تمرینی بلندمدت باید مورد بررسی قرار گیرد.