حکمروایی خوب شهری در چارچوب نظام توسعه پایدار شهری

یکی از انگیزه های اصلی پژوهش های حکمروایی شهری در کشورهای در حال توسعه، رشد شتابان جمعیت شهرهاست. رشد بی سابقه شهرنشینی، محدودیت های فیزیک شهرها را گسترش داده و توسعه کیفی را تضعیف کرده است. در جوامعی که براساس نظام متکرکز اداره می شوند، شهرها بدون در نظر گرفتن جایگاه سایر گروه های شهری به ویژه شهروندان و به شیوه ای متمرکز اداره شده اند. در این جوامع حکومت های محلی به طور کامل شکل نگرفتند و به دلیل تمرکز مدیریتی با مشکلات منعدد اجتماعی، اقتصادی، آلودگی های محیط زیستی، مسکن نامناسب و کمبود زیرساخت ها در شهرها رو به رو هستند. مدیریت شهری در اینگونه جوامع به دلایل متعدد انسجام و هماهنگی لازم را در اداره امور شهرها ندارد به طوری که نیاز به چاره جویی ریشه ای این مشکلات و حرکت به سوی چشم اندازی مطلوب را اجتناب ناپذیر کرده است. شهراری ها که عنصر مرکز و اصلی ناظم مدیریت شهرها هستند، هیچگاه استقلال قانونی نداشتند. مدل مدیریت شهری، یکی از موضوعات کلیدی در ارتباط با نحوه اداره شهرها و تاکنون مدل شورا مدیر شهر، رایج ترین مدل مدییت شهری بوده است. تمرکزگرایی در ساختار مدیریتی کشور، به محدودیت اختیاریات مدیریت شهری در موضوعات شهری منجر شده است. بررسی وظایف رسمی عناصر مدیریت شهری و قلمرو فضایی آنها حاکی از ناهماهنگی و تفرقه در ساختار مدیریت شهری است. این تفرقه در عرصه هدایت و کنترل تحولات کالبدی فضایی شهرها در حوزه های مدیریتی، سیاسی، قلمرویی و سیاسی مطرح می شود. هدف از این مقاله بررسی حکمروایی خوب شهری در چارچوب نظام توسعه پایدار شهری می باشد که با استفاده از روش کتابخانه ای انجام شده است.