از شهرسازی پایدار تا شهرسازی اقلیمی

با آشکار شدن تاثیرات منفی تغییرات آب و هوایی، بسیاری از رهبران و سیاست گذاران شهر شروع به در نظر گرفتن اقدامات اقلیمی به عنوان یک چالش مالی و یک فرصت اقتصادی استراتژیک کرده اند. با این حال، پرداختن به تهدیدات آشکار تغییرات اقلیمی سوالات متعددی را در مورد اجرای عادلانه آن ایجاد می کند. این مقاله نشان می دهد که اولویت بندی حالت خاصی از توسعه شهری مقاوم به اقلیم نشان دهنده انحراف از حرکت دهه های گذشته به سمت شهرسازی پایدار است. ما از این پارادایم توسعه جدید به عنوان «شهرسازی اقلیمی» یاد می کنیم، جهت گیری سیاستی که (۱) شهرها را به عنوان بادوام ترین و مناسب ترین مکان های اقدام اقلیمی ارتقا می دهد و (۲) تلاش ها برای حفاظت از زیرساخت های فیزیکی و دیجیتالی اقتصادهای شهری وخطرات مرتبط با تغییرات اقلیمی را در اولویت قرار می دهد. ما استدلال می کنیم که تاثیرات عدالت اجتماعی بالقوه شهرسازی اقلیمی به طور کامل مورد بررسی قرار نگرفته است. مطمئنا شهرها مکان های مناسبی برای پرداختن به تغییرات اقلیمی هستند، اما در شرایط کنونی، گذار از شعارهای سیاست گذاری به اقدامات اقلیمی، چشم انداز بالقوه مشکل ساز نابرابری و بی عدالتی را نشان می دهد. با در نظر گرفتن این موضوع، این مقاله یک لنز انتقادی برای ارزیابی شایستگی های شهرسازی اقلیمی و بررسی نتایج بالقوه آن ارائه می دهد.