عمرو الخارکی و احمد بن اسحاق الخارکی دو شاعرعربی سرای ایرانی تبار

خارک، از نواحی جزیر های دریای پارس و کشور ایران است، که در عصر عباسی دو شاعر مهم را در صدف خود پروانده است، که یکی، عمرو الخارکی ودیگری احمد بن اسحاق الخارکی است که گویا هردو هجاگ ویانی قوی دست بود هاند. شعر و شاعری یکی از نمودهای زندگی اعراب، به ویژه عرب جاهلی است.عربی گویی نیز از شاخصه های مهم شعر در دوره حکمرانی خلفای عرب بر سرزمین های اسلامی است، که به اقرار تاریخ ادب فارسی و عربی؛ از زوال حکومتساسانی تا اوایل طاهریان، و از اواسط حکمرانی طاهریان و به خصوص صفاریان، تا قرون منتهی به دوره صف ویه را شامل می شده است، و این تقسیم بندی جز درمناطق عرب نشین، مناطق پارسی زبان را نیز شامل می شده است. از نکات مهم در زندگی این دو شاعر مورد بحث هم زمانی و ادعای بزرگان ادبیات عرب مبنی بر پرگ ویی آنهاست در حالی به جز ابیاتی که در کتاب «الورقه» وارد شده است چیزی به دوران ما نرسیده است. در این پژوهش نگارنده با آوردن اشعار موجود این دوشاعر ایرانی تبار عربی سرا، به ارائه تحل یلی کوتاه از ابیات به جامانده از این دو شاعر پرداخته اند