تاثیر خاطره نویسی بر تحمل پریشانی و سلامت معنوی مادران دارای نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان شهید بهشتی اصفهان در سال ۱۴۰۰

سابقه و هدف: بستری نوزاد نارس در بخش مراقبت های ویژه نوزادان یک بحران روحی برای خانواده محسوب می شود. خاطره نویسی اثرات مثبتی در بهبود سلامت روانی دارد. هدف این پژوهش بررسی تاثیر خاطره نویسی بر تحمل پریشانی و سلامت معنوی مادران دارای نوزاد بستری بود. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی با حضور ۴۰ نفر از مادران دارای نوزاد بستری به روش نمونه گیری آسان در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان شهید بهشتی اصفهان در دو گروه مداخله و کنترل در سال ۱۴۰۰ انجام شد. مادران گروه آزمون در مدت بستری نوزاد در بیمارستان، به مدت ۶ روز، هر روز نیم ساعت خاطرات روزانه نوزاد خود را در دفترچه ثبت می کردند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه های اطلاعات فردی، تحمل پریشانی سیمونز و گاهر و پرسش نامه معنوی پولوتزین و الیسون بود که مادران دو گروه تکمیل کردند. در سطح توصیفی از شاخص های میانگین، انحراف معیار و جداول توزیع فراوانی و در سطح استنباطی از آزمون های کای دو، دقیق فیشر، تی مستقل و من ویتنی استفاده شد. یافته ها: نمره تحمل پریشانی و سلامت معنوی مادران گروه آزمون قبل از مداخله به ترتیب ۵.۵۷±۴۵.۰۳ و ۶۳.۱۶±۳۹.۱۸ بود که بعد از مداخله به ترتیب به ۱۲.۳۲±۵۶.۹۵ و ۳۰.۰۷±۶۸.۶۰ تغییر یافت. نمره تحمل پریشانی و سلامت معنوی پس از انجام مداخله در گروه آزمون به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (۰.۰۰۱>p). نتیجه گیری: خاطره نویسی در مادران نوزادان بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان منجر به کاهش میزان پریشانی و سلامت معنوی مادران می شود.