تاثیر مواد افزودنی شیمیایی بر لزجت و تنش تسلیم خمیر سیمان بتن خود متراکم

مدلهای رفتار شناسی ( رئولوژیکی) مختلفی برای بیان رفتار بتن تازه خود تراکم به کار رفته است. از این میان مدل رفتاری بینهنگام با توجه به سادگی و دقت مناسب مقبولیت بیشتری یافته است. لزجت پلاستیک و تنش تسلیم دو پارامتر اصلی برای تعریف مدل رفتاری بینهگام در بتن تازه می باشندو بتن خود تراکم در مقایسه با بتن سنتی تنش تسلیم و لزجت کمتری دارد. کاهش تنش تسلیم و لزجت بتن عموما به وسیله افزایش آب و استفاده از مواد افزودنی فوق روان کننده انجام می گردد. افزایش بیش از اندازه آب باعث کاهش مقاومت بتن و کاهش بیش از اندازه لزجت بتن می شود. کاهش بیش ازاندازه لزجت بتن خطر جدایی سنگدانه ها را افزایش می دهد. به دلیل استفاده از مواد فوق روان کننده برای دستیابی به مشخصات رفتاری مورد نظر متداولتر است. در این مقاله تاثیر مواد افزودنی فوق روان کننده شیمیایی مختلف بر لزجت و تنش تسلیم خمیر سیمان بتن تازه بررسی شده است. دو نوع افزودنی فوق روان کننده بر پایه پلی کربکسیلاتی و یک نوع افزودنی فوق روان کننده بر پایه نفتالینی در این تحقیق مورد استفاده قار گرفته است. بزجت و تنش تسلیم خمیر سیمان با استفاده از آزمایش های اسلامب کوچک مخروط جریان به صورت غیر مستقیم اندازه گیری شده است. تاثیر توع و مقدار افزودنی شیمیایی بر لزجت و تنش تسلیم خمیر سیمان بررسی شده در این مقاله کمک موثری به طرح بهینه نسبت های اختلاط بتن خود تراکم می نماید.