مقام بیان، بررسی و نقد دیدگاه ها

اصولیون متاخر، استفاده «اطلاق» از لفظ را مشروط به فراهم آمدن «مقدمات حکمت» می­دانند. یکی از این مقدمات «در مقام بیان بودن متکلم» است. از آن­جا که مطالب مطرح شده توسط بزرگان علم اصول در خصوص این مقدمه با بیان­های گوناگونی طرح گردیده­ است، در این نوشتار به جهت سهولت و تدقیق در به کارگیری مبحث «اطلاق» به نقل، جمع­بندی و بررسی دیدگاه­های مختلف در خصوص برخی فروعات این مقدمه پرداخته­ایم. این پژوهش که با روش توصیفی–تحلیلی و به شیوه کتابخانه­ای انجام گردیده، ضمن بررسی اقوال برخی علما، در پی پاسخ به سه پرسش برآمده است. اول این که «در مقام بیان بودن متکلم دقیقا به چه معناست؟». در پاسخ به این پرسش تلاش شده مفهوم دقیق مقام بیان با وضوح بیشتری ارائه گردد. پرسش دوم این است که «چگونه می توان احراز نمود که متکلم در مقام بیان می­باشد؟». در پاسخ باید گفت ظاهر کلام  متکلم است که موجب می­شود بتوان وی را در مقام بیان دانست. سومین و مهمترین پرسش این گونه مطرح شده است که «در جایگاه شک در این که متکلم در مقام بیان باشد تکلیف چیست؟». پاسخ این است که در موارد شک می­توان متکلم را در مقام بیان تمام مراد دانست اما نکته این جاست که غالبا نمی­توان این بیان را به تمام جهات نسبت داد و سیره عقلا نیز بر این قرار نگرفته است.