بررسی پیرنگ پنج داستان از قرآن کریم با تکیه بر نظریه لاری وای؛ مطالعه موردی داستان آدم(ع)، ابراهیم(ع)، داوود(ع)، هود(ع)، مریم(س)

عناصر داستانی، اجزا و عناصری هستند که در قالب خاصی ریخته می شوند تا به طور منظم و هم آهنگ و در جهت تامین هدفی فکری حرکت کنند. پیرنگ یکی از مهمترین این عناصر به شمار می آید. عنصر پیرنگ در داستان های واقعی قرآن کریم با اختلاف در کمیت، کیفیت و نحوه کاربرد قابل تشخیص، تحلیل و ارزیابی است. لذا در پژوهش حاضر با تکیه بر الگوی پیرنگ «لاری وای» و به روش توصیفی-تحلیلی به بررسی طرح داستان حضرت آدم(ع)، ابراهیم(ع)، داوود(ع)،  هود(ع)، و مریم(س) پرداخته می شود تا بخشی از جلوه های هنری این داستان ها را نمایان شود. یافته های این جستار بیانگر این است که طرح تمامی داستان های مذکور  بر اساس رابطه ی علی و معلولی و به گونه ای است که داستان به هر شیوه ای که بیان شود، شروع، میانه و پایانی روشن دارد. همه ی داستان ها در پایبندی به جنبه ها و عناصر روایت گری و داستان پردازی از مقدمه گرفته تا گره افکنی، بحران زایی، گره گشایی و پایان بندی، از ساختی مطلوب و پردازشی ویژه برخوردارند؛ به گونه ای که با بهره مندی از بافتی هنرمندانه و ساختاری محکم و دلنشین در کنار توجه به تصویرگری زنده و پویا، صحنه پردازی صادقانه و با تکیه بر روابط علی و معلولی معقول نوعی منحصر به فرد از داستان پردازی را خلق نموده اند. همه ی داستان ها از طرح افکنی مناسب و طبیعی برخوردارند. نکته دیگر درباره طرح و کنش های داستان ها، گزینش بجا و مناسب مهم ترین حوادث و پرهیز از درازگویی است. چنانکه گاه یک موقعیت بسیار پیچیده و بغرنج با کوتاهترین جمله های ممکن بیان می شود.