بررسی رابطه حمایت اجتماعی بر اضطراب در کودکان اوتیسم

اختلال طیف اتیسم نوعی اختلال عصبی رشدی است که با نقص پایدار در تعاملات اجتماعی و ارتباط و همچنین رفتارهای تکراری و ویژه مشخص می.شود هدف پژوهش مقایسه اثر بخشی برنامه های مداخله ای مبتنی بر مدیریت اضطراب و حمایتهای اجتماعی به شیوه شناختی - رفتاری بر کیفیت زندگی کودک با اختلال طیف اتیسم بود. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. نخست آزمودنیها بر اساس ملاکهای ورود غربال شدند، سپس ۳۰ کودک با اختلال طیف اتیسم انتخاب شده و پس از همتا شدن به طور تصادفی در گروه های آزمایشی و گواه جای گرفتند ۱۰) نفر در هر گروه کودکان در دو گروه مدیریت اضطراب و حمایتهای ،اجتماعی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخله آموزشی قرار گرفتند و گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد ابزار پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۶)، در هر سه مرحله برای آزمودنیها اجرا شد تحلیل دادهها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، نشان داد که آموزش حمایتهای اجتماعی مولفه روابط اجتماعی (۰/۰۰۱>P)، و آموزش مدیریت اضطراب، مولفه سلامت جسمانی کیفیت زندگی (۰/۰۰۱>P) را در کودکان بیش از سایر مولفه ها بهبود بخشید بر اساس یافتهها پیشنهاد میشود در برنامههای حمایتی سازمانهای متولی بهداشت روان در جامعه در راستای تدوین بسته های آموزشی و اجرای دستورالعملهای مرتبط با توانمندسازی والدین دارای فرزند با اختلال طیف اتیسم، تدابیری اتخاذ گردد.