بررسی رابطه اضطراب کرونا با تاب آ وری و حمایت اجتماعی دانش آموزان شهر مشهد

اضطراب ابتلا به بیماری، یکی از نشانه های بالینی در بیماری های ویروسی مانند کروناویروس است که با تضعیف سیستم دفاعی بدن می تواند پیش زمینه ابتلا به بیماری باشد. در دانش آموزان با توجه به حضور فعال اجتماعی در مراکز آموزشی، علم به این موضوع که چه عوامل زمینه ای منجر به ایجاد بستر اضطراب کرونا می شود از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در همین راستا، هدف این پژوهش، بررسی این موضوع است که آیا بین تاب آوری و حمایت اجتماعی دانش آموزان با اضطراب کرونا رابطه معناداری وجود دارد یا خیر؟ مواد و روش کار: روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان شهر مشهد است. با روش نمونه گیری خوشه ای ابتدا از ناحیه های مختلف یک ناحیه به تصادف انتخاب شد و در ادامه از مدارس پسر موجود در مقطع متوسطه اول، یک مدرسه به تصادف انتخاب شد که ۱۵۰ نفر از دانش آموزان به تصادف از سه پایه تحصیلی متفاوت، انتخاب شدند. در این پژوهش، از مقیاس اضطراب بیماری کرونا(CDAS)، مقیاس تاب آوری کانر ودیویدسون(CD_RSC) و پرسشنامه حمایت اجتماعی(SSA) استفاده شد. روش آماری: برای تجزیه وتحلیل داده ها، از مدل آماری رگرسیون چندمتغیری به منظور مشخص کردن رابطه ی متغیرهای موردنظر، با استفاده از نرم افزار SPSS-۱۹ صورت گرفت. نتایج: تحلیل یافته ها نشان داد بین تاب آوری و حمایت اجتماعی دانش آموزان با اضطراب کرونا رابطه معناداری وجود دارد (۰۵/۰>P). بحث: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، از آموزش های مبتنی بر تاب آوری و بهبود حمایت اجتماعی می توان برای اضطراب کرونا در دانش آموزان استفاده کرد.