خلق نقدینگی و ریسک نکول در سایه ساختار سرمایه بانکی

در دهه های اخیر توسعه و رشد اقتصادی در کشورهای جهان سوم اهمیت بسیاری پیدا کرده است و لازمه توسعه و رشد اقتصادی وجود سیستم های تامین مالی برای انجام سرمایه گذاری در بخش های مختلف اقتصادی می باشد. در کشورهای درحالتوسعه من جمله ایران، سیستم های تامین مالی از نوع بانک محور می باشد و عمده وجوه لازم جهت سرمایه گذاری در بخش های مختلف اقتصادی از سیستم بانکی تامین می گردد. در سیستم بانک محور، بانک ها و سیستم های مالی و اعتباری یکه تاز بوده و سیستم های مالی را تسخیر کرده اند و بخش عمده ای از بازارهای مالی در دست بازار پول است تا بازار سرمایه . بانک ها در هر دو سمت ترازنامه خدمات ارزشمندی را ارائه می دهند، در سمت دارایی ها (سمت راست ترازنامه ) با اعطای تسهیلات به وامگیرندگان، باعث ایجاد و افزایش جریان اعتبارات در اقتصاد شده و در سمت بدهی ها (سمت چپ ترازنامه ) وجوه موردنیاز خود را از سپرده گذاران فراهم می کنند و بانک ها می توانند دارایی های غیر نقد خود را به نقد بیشتری برای پاسخ به نیاز متقاضیان وام و تسهیلات و سپردهگذاران تبدیل کنند، اما به نظر می رسد که بین این دو فعالیت ذاتا ناسازگاری وجود دارد که عبارتاند از: نیاز به نقدینگی سپردهگذاران ممکن در زمان نامناسبی باشد که بانک را مجبور به حراج دارایی های غیر نقد خود برای تامین نقدینگی می کند، که موجب می شود تا حیات و بقای بانک به خطر افتد. در این مقاله به بررسی اثرگذاری ایجاد نقدینگی بر ریسک نکول بانک ها و در نظر گرفتن نقش ساختار سرمایه پرداخته شده است .