رابطه جاودانگی و آخرت باوری با معنای زندگی انسان

جستجوی جاودانگی، یکی از ویژگی­های ذاتی و اصیل انسان است. طلب کمالات مادی و معنوی دیگر نیز در راستای محقق ساختن میل نامیرایی انسان است. اما پدیده مرگ مهم­ترین مانع تحقق میل جاودانگی انسان در این جهان است؛ زیرا با مرگ، امید انسان به نامیرایی در این جهان مادی برباد می­ رود. بنابراین اگر انسان تنها متعلق جاودانگی خود را این جهان مادی بداند، با پدیده مرگ، دچار یاس و ناامیدی شده و معنای زندگی خود را از دست می­ دهد. چنین انسانی تنها ممکن است احساس معنا داشته باشد، اما در حقیقت زندگی او معنایی ندارد. درپاسخ به این مشکل، مهم­ترین راه­کار، آموزه آخرت­باوری است، یعنی باور به اینکه مرگ، پایان زندگی انسان نیست، بلکه متعلق حقیقی جاودانگی آدمی در جهان دیگری محقق شدنی است، که عالم آخرت نامیده می ­شود. به کمک این آموزه، نه تنها حس جاودانگی انسان معنای اصیل خود را می ­یابد، بلکه او به مرگ، بعنوان مقدمه ضروری ورود به عالم جاویدان آخرت خوش­ آمد گفته و خود را برای زندگی سعادتمندانه در آن مهیا می ­سازد. پس، آموزه آخرت­باوری، ضمن تضمین متعلق واقعی حس جاودانگی طلبی آدمی در جهان دیگر، زندگی دنیوی او را معنادار و هرگونه یاس و ناامیدی را از او دور ساخته است و به رنج­ ها، سختی­ ها و خوشی­ های او معنا داده و شوق پرواز به سوی عالم جاویدان را در او شعله ­ور می­سازد. بنابراین، آخرت باوری شرط لازم حس جاودانگی و معناداری زندگی انسان است. در این مقاله، ضمن تحلیل خصوصیات جاودانگی طلبی انسان، ارتباط آن با آخرت ­باوری و نقش آن دو در معنادار ساختن زندگی انسان تبیین و تحلیل خواهد شد.