محیط زیست و طبیعت در قاموس شعرا

همواره طبیعت موضوع بسیار جذابی برای هنر نمایی شاعران در جهان بوده است. به طبع شعرای ایرانی نیز از این فرصت بی نسیب نمانده و سعیبر آن داشته اند تا عناصر طبیعت را یا به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم در شعر خود بکار گیرند. شاعران همواره کوشیده اند تا طبیعت را بخشیاز موتیف شعر خود قرار دهند، تا با چنگ زدن به این حوزه ادبی که از زیر مجموعه های ژانر غنایی می باشد، بتوانند آرای مخاطبین را در رقابت بادیگر شاعران به سوی خود جلب نمایند. اهتمام به محیط زیست و طبیعت در جامعه، همواره یکی از دغدغه های هر حکومتی است که بخشی ازمناسبات احقاق این امر به عهده شاعران و نویسندگان می باشد، که می توانند بیشترین تاثیر گذاری را در این مهم بگذارند. در بین شاعران فارسیزبان ایرانی، کمتر شاعری را می توان یافت که در حوزه مذکور ورود نکرده باشد. اما این ورود در بین هنرمندان از کمیتی برخوردار است؛ یکی کمترو یکی بیشتر به این موضوع پرداخته است. این پژوهش که به روش توصیفی – تحلیلی، و به شیوه کتابخانه ای انجام شده است، بدون در نظر گرفتناین کمیت، به تعدادی از شاعرانی که در اشعارشان به محیط زیست و طبیعت پرداخته اند گریزی میزند و نمونه ای از شعر آنان را به عنوان شاهدمثال ذکر می نماید. در پایان به این نتیجه دست می یابیم که اهتمام به حوزه طبیعت در بین شاعران، زمان و مکان ندارد؛ و در هر زمان و هر مکانیبه این نوع شعر غنایی بر می خوریم.