تعارض های هویتی و جامعه پذیری سیاسی زنان در ایران

پژوهش حاضر باهدف بررسی رابطه تعارض های هویتی و زیست سیاسی زنان طراحی و اجرا شده است. این پژوهش از نوع مطالعات مقطعی، پهنانگر، توصیفی و کاربردی است. جامعه آماری این پژوهش تمامی زنان ساکن استان های تهران، کردستان، لرستان، ایلام، فارس، سیستان و بلوچستان، خراسان و مرکزی است که براساس سطح توسعه ­یافتگی و امکانات محقق انتخاب شدند. پایایی پرسشنامه نیز از طریق ضریب آلفای کرونباخ تایید شد. برای انتخاب نمونه ها از شیوه ترکیبی نمونه گیری خوشه­ای چندمرحله ای و تصادفی ساده و برای تحلیل داده ­ها از ضرایب همبستگی، تحلیل مسیر و رگرسیون استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که ۴۷ درصد از زنان موردمطالعه تعارض هویت فردی را در حد زیادی تجربه کرده­اند؛  میزان جامعه ­پذیری سیاسی کل زنان با میانگین ۱.۱۵ پایین تر از حد متوسط بوده است.  همچنین یافته ­ها حاکی از آن است زنانی که دچار تعارض های هویتی هستند از نظر جامعه­ پذیری سیاسی نسبت به زنانی که تعارض­های هویتی را تجربه نکرده­ اند؛ وضعیت متفاوتی دارند و میزان جامعه­ پذیری سیاسی در زنانی که تعارض های هویتی را تجربه نکرده اند بیشتر است. بیشترین میانگین تعارض هویتی در استان­های ایلام (۲.۳۶) و لرستان (۲.۲۹) و کمترین تعارض هویتی در استان­های تهران (۱.۶) و خراسان (۱.۱۴) مشاهده شد.  نتایج حاصل از رگرسیون چند متغیره و تحلیل مسیر نشان داد؛ تعارض های هویت فردی بیشترین تاثیر را بر عدم جامعه­ پذیری سیاسی زنان دارند. استنباط مقاله این است؛ زنان در کشمکش میان ساختارهای هویتی سنتی و خواست­های مدرن و عاملیت­گرایی سیاسی قرار گرفته ­اند. به­عبارت دیگر می­ توان گفت جامعه ایران امروز با پدیده «زیست سیاسی متعارض زنانه» مواجه است و همچنان چالش­ها و سردرگمی ­ها در حوزه زنان به دلیل تداوم چنین تناقض­هایی، پابرجا مانده و بحران­های سیاسی و اجتماعی را نیز در پی داشته است.