تبعیض ناروا در محدود سازی اینترنت

دسترسی به اینترنت به مثابه یکی از آزادی های فردی، مشمول اصل نهم قانون اساسی بوده و سلب آن توسط حکومت مطلقا ممنوع می باشد. برخی اقتضائات سبب بار شدن محدودیت هایی بر دسترسی به اینترنت می گردد. ماهیت این عمل، یک فعل سلبی نبوده بلکه بار شدن محدودیت بر اینترنت با توجه به شرایطی امکان پذیر هست. ضرورت عقلی و قاعده فقهی حفظ نظام مبانی این بار شدن محدودیت بوده و بمنظور مدیریت می تواند بصورت موقت محدودیت هایی بار شود. این پژوهش در پی پاسخ به این سوال هست که آیا در طول برقراری این محدودیت، استثنا کردن عده ای از این محدودیت، خلاف اصل رفع ۱ تبعیض ناروا می باشد یا خیر؟. روش تحقیق توصیفی،تحلیلی بوده و شیوه گردآوری اطلاعات نیز بصورت کتابخانه ای می باشد. یافته این پژوهش آنست که با توجه به اینکه دسترسی به اینترنت یکی از حقوق بنیادین ملت بوده و این محدودیت موقتی، با رعایت شرایط خاصی بوده است. استثنا کردن عده ای از این محدودیت مصداق بارز تبعیض ناروا می باشد و باید به جای وضع چنین استثنائاتی، روی به اقدامات بنیادین، جهت اعتلای جمهوری اسلامی آورد