خیانت در امانت به مثابه جرمی کهن در متون داستانی

ادبیات و حقوق پیوندی ناگسستنی دارند، و به نوعی می توان رابطه این دو را عموم و خصوص من وجه منطقی دانست . بدین سانکه هردو حکایت از حوادث و رفتار انسانی دارند. یکی آن را به شیوه هنرمندانه آراسته و بیان می کند، دیگری آن را به سامانمی نماید. ادبیات، بیانگر شیوه زندگی و باور مردمان عصر نویسنده است و قانون، نشان از هنجارهای جامعه دارد و قانون متعالی ،قانونی ااست که با عرف جامعه هم سو باشد. در غیر این صورت قانونی متروک بوده و موجب قانونگریزی است . از این رو است که توجه به ضرورت بومی سازی علوم انسانی ، بررسی و به کاربردن آیین پیشینیان در جامعه امروزی بایسته می نماید. بررسی پدیدههای حقوقی در زمینه حقوق کیفری ، حقوق خصوصی و حقوق عمومی ، در ادبیات به عنوان نمادی از عرف جامعه ، مسبوقبه سابقه است . نوشتار پیش رو، به شیوه توصیفی تحلیلی و با روش کتابخانه ای خیانت در امانت را در متون کهن داستانی ، کلیله و دمنه ، مرزبان نامه ، قابوسنامه و گلستان به عنوان آثار فاخر ایرانی بررسی نموده است . سرانجام، بهره مندی از دریافت های آثارادبی در شیوه های جرمانگاری و مجازات این جرم، پیشنهاد می شود.