تاثیر مفاهیم معنایی مستتر در کالبد مسکن سنتی بر تربیت کودکان

معماری ایران یکی از غنی ترین نمونه های معماری بومی در جهان است، در این میان مسکن دارای مفهومی است فراتر از سرپناهو خانه دارد چرا که مسکن در ارتباط مستقیم با روح و روان افراد می باشد، این فضا بیشترین تاثیر را بر روح و روان انسان خصوصا دردوران کودکی می گذارد. تربیت افراد در دوره های مختلف زندگی میسر است، اما اهمیت و ارزش تربیت در دوران کودکی با دوره های دیگرزندگی قابل مقایسه نیست. همچنین از آنجا که کیفیت مکان زندگی کودک بخشی از کیفیت زندگی اوست که به عنوان بستر و زمینه درجهت کمال، رشد و تربیت وی موثر است، در میان عوامل شکل گیری مکان مناسب، نقش معماری حائز اهمیت است. پژوهش حاضر بااستفاده از روش تحلیلی، توصیفی، انجام تحقیقات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی و با دیدی معمارانه به تحلیل تاثیر آموزه های دینی برمفاهیم و رفتار کودک در دوران حضورش در مسکن ایرانی-اسلامی پرداخته است.