نقش بافتاری خانواده در رشد تربیتی و اخلاقی فرزندان (با عنایت به الگوی رابطه غیرخطی و مثلثی آنها)

اساس تربیت سالم فرزندان جامعه، بستگی کامل به سلامتی خانواده دارد و سلامتی خانواده مستلزم ارتباط سالم بین اعضایخانواده است. در این راستا، آسودگی فردی و اساسی کودک به طور پیوسته نیازمند اتحاد پدر و مادر و انسجام و هماهنگی آناندر رویارویی با مسوولیت های زندگی است. چنان که به اعتقاد برخی از روانشناسان، مهرورزی و محبت نمودن به کودکان، نهتنها موجب تندرستی بلکه بهترین پل ارتباطی برای تربیت کودکان در ساحتهای گوناگون اعم از تربیت اخلاقی، دینی، سیاسی،عاطفی، فیزیکی و آموزشی است. کودک همانگونه که از نظر جسم، آسیب پذیر است و در برابر کمترین و کوچکترین حادثه ایواکنش، نشان داده و بیمار می شود، از نظر اخلاقی و روانی هم به همان اندازه یا بیشتر، آسیب پذیر است. او بسیاری از حالاتو رفتارهای فردی و اجتماعی خود را از بزرگترها تقلید می کند و در نظم، احترام به قانون، پایبندی به مذهب، ادب، خشونت،بی بند و باری، ناسازگاری و ... از اطرافیان خود شکل و فرم می گیرند. بنابراین در این راستا نقش ترکیبی والدین در تربیتفرزندان و آثار تربیتی آن در آتی برای فرزندان بر کسی پوشیده نیست. و نوع ساختارمندی والدین به لحاظ کمی و کیفی وروابط سالم و ناسالم یا به عنوان والدین سالم یا سمی در شاکله سازی شخصیت کودکان بویژه تربیت اخلاقی و دینی فرزندناثرگذار و تاثیر مستقیم و غیرمستقیم دارد. در این مقال سعی کرده ایم، انواع روابط را در ارتباط والدین با فرزندان بیان کرده وبه نقش روابط غیرخطی والدین در ارتباط با فرزندان در تربیت و رشد اخلاقی آنها اشاره ای شود.