بررسی اثربخشی چشم انداز زمان درمانی بر آسیب تحصیلی اختلال خواندن

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی چشم انداز زمان درمانی برافزایش تاب آوری والدین دانش آموزان دارایاختلال خواندن بود. اختلال خواندن یکی از شایع ترین اختلال های یادگیری است که درمقاطع اولیه ی تحصیلی در بینبرخی از دانش آموزان دیده می شود لذا این پژوهش باهدف بررسی تاثیر آموزش چشم انداز زمان درمانی بر افزایش میزان تابآوری والدین دانش آموزان دارای اختلال خواندن شهر اصفهان در سال تحصیلی ۹۳ - ۱۳۹۴ صورت گرفت. روش: این پژوهشاز نوع نیمه تجربی همراه با گروه آزمایش و کنترل است. جامعه ی پژوهش شامل کلیه ی والدین مراجعه کننده به هسته هایمشاوره ی مناطق پنج گانه ی آموزش پرورش شهر اصفهان در سال تحصیلی ۹۳ - ۹۴ که فرزند آنها دارای اختلال خواندن بودهو مشغول به تحصیل دریکی از یایه ای اول تا سوم دبستان بود. به منظور اجرای پژوهش ۳۰ نفر از والدین این دانش آموزان بهروش نمونه گیری تصادفی انتخاب و در گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵ نفر) گماشته شدند. در ابتدای پژوهشپرسشنامه ی تاب آوری (کانرز دیویدسون، ۲۰۰۳) بعنوان پیش آزمون در بین دو گروه آزمایش و کنترل اجرا گردید. در گروهآزمایش به مدت شش جلسه برنامه آموزش چشم انداز زمان درمانی اجرا گردید وگروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند.بعد از به پایان رسیدن جلسات در گروه آموزش، پس آزمون در بین دو گروه آموزش و کنترل اجرا گردید. داده ها با استفاده ازنرم افزاری آماری SPSS و محاسبه ی آماره های توصیفی و استنباطی مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تفاوت معناداری را بین دو گروه در زمینه ی میزان تاب آوری والدین نشان داد. نمرات افراد پس آزمون در گروه آزمایش نسبت به پیشآزمون افزایش یافته است اما بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: تاب آوری نقش مهمی در مقابله ی موثر افراد در مواجه با مشکلات و رویدادهای استرس زای زندگی دارد.نتایج این پژوهش نشان می دهد که چشم انداز زمان درمانی بر افزایش تاب آوری والدین دانش آموزان دارای اختلال خواندنموثربوده است (p<۰/۰۱).