بررسی تاثیر یادگیری خودمراقبتی بر سازگاری اجتماعی از دیدگاه روانشناسی تربیتی

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر یادگیری خودمراقبتی بر سازگاری اجتماعی از دیدگاه روانشناسی تربیتی انجام شد. اگر بههر علتی فرد از برقراری ارتباط با دیگران و محیط اجتماعی خود ناتوان باشد یا به عبارتی جریان سازگاری مختل شود،رفتارهای ناسازگارانه یا اختلالات رفتاری به وجود میآید. روش پژوهش حاضر کمی- توصیفی از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مدارس زنجان درسالتحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۲ که مشغول به تحصیل بودند. نتایج نشان داد سازگاری اجتماعی مهارتی است که باید آموخته شود وکیفیت آن مانند سایر آموخته ها، بستگی به میزان علاقه و کوشش فرد برای یادگیری آن دارد. محیط خانواده، مدرسه، وسایلارتباطی جمعی در فراهم ساختن امکان یادگیری سازگاری با محیط نقش و مسئولیت مهمی بر عهده دارند. سازگار شدن بامحیط مهمترین منظور و غایت تمام فعالیتهای اورگانیزم است. به طوری که تمام افراد در تمام دوران زندگی خود، در هر روزو هر ساعت سرگرم آن هستند که خود دگرگون شده و دگرگون نشده را با محیط دگرگون شده و دگرگون نشده سازگار کنند.