مدل سازی سازگاری روانی نوجوانان مبتلا به سرطان در زمان پاندمی کووید-۱۹ بر اساس نشانگان شناختی- توجهی با میانجی گری تنظیم هیجان

هدف پژوهش حاضر مدل سازی سازگاری روانی نوجوانان مبتلا به سرطان در زمان پاندمی کووید-۱۹ بر اساس نشانگان شناختی- توجهی با میانجی گری تنظیم هیجان بود. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر جمع آوری داده ها ، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری مادران نوجوانان مبتلا به سرطان در مراکز درمانی سرطان محک، روشا، مفید در ۶ماه اول سال ۱۴۰۱ در شهر تهران بودند. ۱۲۲ شرکت کننده به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های سازگاری روانی- اجتماعی با بیماری دروگاتیس (۱۹۸۶) و نشانگان شناختی- توجهی ولز و همکاران (۲۰۰۹) و تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۲)، جمع آوری و بوسیله آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون به شیوه سلسله مراتبی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین نشانگان شناختی- توجهی و راهبرد تنظیم هیجان منفی مادران با سازگاری روانی در نوجوانان مبتلا به سرطان رابطه منفی و بین تنظیم هیجان مثبت مادران با سازگاری روانی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (۰۱/۰p<). نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد که راهبردهای تنظیم هیجان مثبت و منفی مادران در رابطه بین نشانگان شناختی- توجهی مادران با سازگاری روانی نوجوانان مبتلا به سرطان نقش میانجی معنادار دارد (۰۱/۰p<). بنابراین می توان نتیجه گرفت که نشانگان شناختی- توجهی مادران روی سازگاری روانی نوجوانان با بیماری سرطان تاثیر دارد و راهبردهای تنظیم هیجان مثبت و منفی مادران روی رابطه نشانگان شناختی- توجهی با سازگاری روانی تاثیر غیرمستقیم دارد.