ریسک تکرار جرم در تعیین مجازات های اصلاح مدار در نظام های عدالت کیفری ایران و آمریکا

با ورود اندیشه های کیفرشناختی نوین، توجه به کنترل بزهکاران جایگاه ویژه ای پیدا کرد. مهمترین هدف این کیفرشناسی کاهش تکرار جرم از سوی بزهکاران است؛ ارزیابی ریسک محور نه تنها به رویکرد سختگیرانه و کنترل گرایی مشدد، بلکه در افزایش دقت در تعیین و اعمال مجازات های اصلاح مدار ارفاق آمیز نیز تاثیر گذاشت و می توان توجه به آن را در شرایط صدور پاسخ های اصلاح مدار در نظام کیفری ایران و آمریکا مشهود یافت. با این وجود رویکرد تقنینی حقوق آمریکا با هدف تضمین صدور صحیح نهادهای اصلاح مدار و کاهش تکرار جرم، نسل های مختلفی را به عنوان ابزارهای سنجش احتمال تکرار جرم، به رسمیت شناخته است. لذا اینکه کنشگران مراحل مختلف قضایی چگونه و با بهره گیری از چه ابزارهایی در عین سنجش عدم تکرار جرم، نسبت به تعیین پاسخ های اصلاح مدار اقدام می کنند جهت گیری اساسی است. در این مقاله سعی می گردد تا پس از شناسایی ابزارهای ارزیابی ریسک تکرار جرم، به نحوه ی توسل آنها در تمام مراحل دادرسی و چالش هایی که در این خصوص وجود دارند پرداخته شود. در نهایت به نظر می رسد که در حقوق کیفری ایران ابزار ارزیابی ریسک تکرار جرم سنجش های بالینی مقامات قضایی و درک درونی بی ضابطه از سوی آنهاست، در حالی که در حقوق کیفری آمریکا، بسته به نوع بزهکاران، مرحله ی دادرسی و مقام صادرکننده ی پاسخ اصلاح مدار، نوع ابزار ارزیابی و حتی مقام ازریابی کننده متفاوت می باشد. همچنین، تاکید بر ارزیابی های آماری در کنار سنجش های بالینی نهادهای قضایی و پیراقضایی، در صدور پاسخ های اصلاح مدار اجتماعی جایگاه بسیار مهمی دارد.