بهبود تاب آوری بافت های فرسوده در مواجهه با حریق با رویکرد مدیریت بحران(نمونه مورد مطالعه: حدفاصل خیابان اکباتان و باباطاهر)

یکی از مهمترین چالش هایی که همواره شهرها را تهدید می نماید خطر ایجاد و گسترش حریق در محیط های شهری است. بحران حریق به خصوص در بافتهای فرسوده شهری به دلیل فرسودگی کالبدی، عدم مقاومت ساختمان ها، معابر باریک و تنگ و وجود تاسیسات فرسوده بسیار مخرب و آسیب زا عمل میکند. این آسیبها به ویژه برای بخش های تاریخی که ریشه های سکونتی ارزشمند، با غنای فرهنگی، اجتماعی و معماری در شهر هستند بسیار پر هزینه تر خواهد بود. این مقاله که از نوع کاربردی است با هدف ارزیابی تاب آوری کالبدی بافتهای فرسوده در بخش مرکزی شهر همدان انجام شده است. روش جمع آوری داده ها در این مقاله شامل مطالعه اسنادی و کتابخانه ای، مشاهده و برداشت میدانی، نظرسنجی و پرسشنامه بوده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای space syntax، ARC GIS، google earth، انجام شده است. در این مقاله پس از شناسایی شاخصهای تاب آوری کالبدی در برابر حریق ، میزان آسیب پذیری محدوده مورد مطالعه، ارزیابی و تاب آوری کالبدی آن مشخص شد. بر اساس نتایج این مقاله وضعیت تاب آوری در محدوه مورد مطالعه متوسط ارزیابی شد. در انتهای این مقاله نقشه پهنه بندی خطر در سه طیف کم خطر، خطر متوسط و پرخطر برای محدوده مورد مطالعه تهیه شد و بر اساس آن پیشنهاداتی برای ارتقای تاب آوری کالبدی در برابر حریق ارائه شد.