فضای سبز شهری و پیگیری عدالت سلامت مرور سیستماتیک

پژوهش ها نشان داده است که دسترسی نابرابر به فضای سبز می تواند با نابرابری ها یا تفاوت های سلامتی مرتبط باشد. این نظریه به همین دلیل سعی دارد بحث را به فعالیت هایی که فضاهای سبز را در پروژه هایی که ممکن است تعادل سلامت را در شهر شیراز ترویج کنند منتقل کند. آنچه در برنامه ریزی شهری اهمیت دارد. تبیین رابطه فضا و نابرابری اجتماعی در گرو فهم عمیق نسبت به چیستی و ماهیت فضاست، که دلالتی بر جدایی گزینی فضایی و میزان برخورداری متفاوت از سرانه های کاربری فضای سبز در سطح نواحی شهری است. ایجاد برابری بین نواحی مدنظر در برخورداری از مواهب توسعه است. این امر به تحقق پذیری عدالت شهری کمک می کند. در این میان, برنامه ریزی در راستای برقراری تعادل زیست محیطی در شهرها, یکی از ضروریات رویکرد عدالت فضایی است. فضای سبز شهری با ایجاد تعادل در ارکان توسعه پایدار و عدالت اجتماعی, ما را در رسیدن به شهری عدالت محور یاری می کند. به طور خاص، ما این موضوع را به عواملی مانند احیای جوامع، مسکن قابل تامین، پیاده روی در محله، امنیت غذایی، ایجاد شغل و جذب جوانان مربوط می کنیم. ما خلاصه ای از مکان ها و پروژه های در مراحل مختلف توسعه را به همراه ویژگی هایی که از اثربخشی پشتیبانی می کنند و استراتژی هایی برای پیشروی در برابر چالش ها ارائه می دهیم. این بینش می تواند درک ما از پروژه های فضای سبز را که به تعادل سلامت پشتیبانی می کنند توسعه داده و در بحث درباره این موضوع به گونه ای که تحقیقات و دفاع را پیشرفت می دهد، اطلاعاتی ارائه دهد.