بررسی جامعه شناختی سبک های عشق ورزی و رابطه آن با دین داری در میان شهروندان تهرانی

زمینه و هدف: روابط عاشقانه، قدمتی به درازنای عمر بشر دارد زیرا بهره­مندی از یک زندگی سالم و توام با عشق و صمیمیت، از نیاز­های اساسی هر فرد اجتماعی می باشد. این نیاز در مختصات یک جامعه دینی، سویه های متناسب با قوانین دینی و شرعی به خود می­گیرد. از سوی دیگر داشتن رویکرد دینی و رعایت الزامات آن می­تواند تعیین کننده سبک عشق­ورزی افراد باشد. هدف این پژوهش، تبیین جامعه­شناختی سبک­های عشق­ورزی و رابطه آن با دین داری در میان شهروندان تهرانی می باشد. روش پژوهش:  روش این پژوهش توصیفی-همبستگی است که حجم نمونه شامل ۳۰۰ نفر می باشد که با روش خوشه­ای چند مرحله­ای از بخش های شمال، مرکز، شرق، غرب و جنوب تهران، انتخاب گردیدند. تحلیل داده­های حاصل عملیاتی سازی مدل سنجه­ی دینداری کاظمی و فرجی(۱۳۹۵)  و پرسشنامه­ی سه­وجهی عشق استرنبرگ با استفاده از آزمون­های توصیفی و استنباطی، انجام شد. تحلیل روابط متغیرهای میانجی، بین متغیرهای مستقل و وابسته اصلی، با استفاده از نرم افزار Spss می باشد. علاوه­ بر این، برای تحلیل معادلات ساختاری حاکم بر روابط بین متغیرها از تحلیل معادلات ساختاری به کمک نرم افزار Amos استفاده گردیده است. یافته ­ها: یافته های پژوهش نشان می­دهد که،  میزان دین داری افراد بر سبک عشق ورزی آن ها موثر است. نتیجه ­گیری: نتایج مربوط به شاخص­های برازش مدل رابطه میزان دین داری با سبک عشق­ورزی افراد، نشان می­دهد که این مدل، دارای برازش مطلوب با داده ­ها می باشد.