ارتباط بین استرس شغلی با احساس گناه در پرستاران بیمارستان کودکان مفید تهران

زمینه و هدف: استرس شغلی به طور منفی با کیفیت مراقبت ها ارتباط دارد و منجر به افزایش بروز حوادث اشتباه و خطا خواهد شد. از طرفی با توجه به ماهیت کار پرستاران و احتمال بروز خطا، تمایل به تجربه ی احساس گناه پاتوژن یا مرضی، ممکن است به سلامت آنان آسیب برساند. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین استرس شغلی با احساس گناه در پرستاران بیمارستان کودکان مفید تهران انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر به صورت توصیفی کاربردی در تابستان سال ۱۳۹۷ بر روی ۱۴۱ پرستار که با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند انجام گردید. ابزار گردآوری داده ها شامل سه بخش مشخصات جمعیت شناختی پرستاران، پرسشنامه استرس شغلی اسیپو (Osipow) و پرسشنامه احساس گناه مراقب CGQ ( Caregiver Guilt questionnaire) بود. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ و آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید. یافته ها: میانگین و انحراف معیار احساس گناه ۶۴/۰ ± ۹۳/۳ و استرس شغلی ۵۱/۰ ± ۲۹/۴ بدست آمد. نتایج مطالعه نشان داد بیشتر پرستاران (۵/۶۹ درصد) در محدوده استرس شدید و با احساس گناه شدید (۴/۵۵ درصد) قرار داشتند. همبستگی مثبت و معنی داری بین استرس شغلی و ابعاد آن با احساس گناه و ابعاد آن در میان پرستاران وجود داشت (۰۵/۰>P). نتیجه گیری کلی: بر اساس نتایج با توجه به رابطه معنی داری که بین استرس شغلی و احساس گناه وجود داشت، به کارگیری تکنیک های کاهش استرس شغلی در بین پرستاران بیمارستان های کودکان اهمیت بسزایی دارد. لازم است سیاست گذاران سیستم بهداشتی درمانی، در راستای کاهش استرس شغلی پرستاران با استفاده از عواملی همانند کم کردن ساعات کاری، حذف نوبت های کاری های متوالی، افزودن خدمات رفاهی، بهبود شرایط محیط فیزیکی کار و غیره اقدام نمایند.