سلفی گری از معنا تا برداشت های نادرست مبانی

آنچه امروز در معنای اصطلاحی به سلفی گری مشهور شده است، به جریانی در تاریخ اسلام باز میگردد که در تمسک به دین اسلام، خود را پیرو سلف صالح می­دانند؛ و در اعمال، رفتار و اعتﻘادات خود، سعی بر تابعیت از سلف و گذشته یعنی پیامبر اسلام (ص)، صحابه و تابعین دارند. ریشه های تاریخی و نظری جریان سلفی - تکفیری عمدتا به اندیشهی اهل سنت در قالب اهل حدیث و مذهب حنبلی باز میگردد. تفکر نص گرایانه و دیدگاه های احمدبن حنبل نسبت به سایر مذاهب اسلامی که همه ﺁن ها را بدعتگرا میخواند، نخستین منبع خشونتگرایی سلفی بود. پس از او ابن تیمیه و محمدبن عبدالوهاب، سهم مهمی در ظهور فرقهگرایی خشونتطلب و در نهایت، وهابیت بازی کردند.سوال اصلی این پژوهش این است که «برداشت های غلط از تکفیر، ارتداد و مفهوم جهاد، چه تاثیری در اندیشه و عملکرد تکفیری ها درباره کشتار داشته است؟» یافته های حاصل از پردازش فرضیه حاکی است که « تکفیری ها با توجه به مبانی فقهی سلفی ها، برداشت های غلط از تکفیر و ارتداد و عدم تلقی درست از مفهوم جهاد، به خشونت گرایش پیدا کردند.» گروه های سلفی با برداشت های نادرستی که نسبت به مفاهیم تکفیر، ارتداد و جهاد دارند؛ با نگاهی غلط به این مفاهیم، باعث بروز نوعی دوگانگی و جنگ های خشونت طلبانه در جهان اسلام شده اند. چنین وضعیتی باعث ایجاد نگاه بدبینانه و جنگ طلب از دین اسلام در جهان و همچنین کشتار وسیعی از افراد بی گناهی شده است که در استنباط گروه های سلفی گناهکار شناخته می شدند. پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی پردازش شده است.