پیش بینی سازگاری تحصیلی بر اساس خودکارآمدی و احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان پسر پایه دهم شهر سمنان

هدف پژوهش حاضر پیش بینی سازگاری تحصیلی بر اساس خودکارآمدی و احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان پسر پایه دهم شهر سمنان می باشد. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه دهم شهر سمنان که در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ می باشند. روش نمونه گیری پژوهش حاضر روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای می باشد که بر اساس جدول مورگان نمونه ای به حجم ۲۰۰ نفر انتخاب شد. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از پرسشنامه سازگاری تحصیلی، پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی استفاده شد. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج نشان داند که خودکارآمدی و احساس تعلق به مدرسه قادر به پیش بینی سازگاری تحصیلی در دانش آموزان بودند. همچنین نتایج تحلیل رگرسون چندگانه نشان داد که از بین متغیرهای پیش بین دو متغیر خودکارآمدی و احساس تعلق به مدرسه، سازگاری تحصیلی را پیش بینی و در مجموع ۴/۳۴ درصد از واریانس آن را تبیین می کنند.