سیاستهای مدیریت شهری در ساماندهی بافت فرسوده مناطق شهری با تاکید بر شهرداری تهران

رشد جمعیت شهرها، افزایش ناگهانی آهنگ شهرنشینی، توسعه بی رویه شهرها و کاهش زمین برای سکونت و خدمات از یکسو و وجود بافت های فرسوده و ناکارآمد در شهرها که ساکنان به سبب عدم توانایی مالی قادر به نوسازی و بهسازی آن نیستند از سوی دیگر موجب شد تا برنامه ریزان به فکر ارائه راه حل و برنامه هایی مناسب برای بهسازی این بافت ها باشند. این امر علاوه بر استفاده مطلوب از فضا، جلوگیری از گسترش بیش از حد ساخت و سازه های شهری در زمین بکر و یا کشاورزی اطراف شهر را نیز درپی خواهد داشت(زندوی، ۱۳۸۶: ۳). هدف این مقاله بررسی سیاستهای مدیریت شهری در ساماندهی بافت فرسوده مناطق شهری با تاکید بر شهرداری تهران می باشد. در مباحث شهرسازی و ارتباط آن با مدیریت بحران یکی از موضوعات مهم و قابل تامل مبحث بافت های فرسوده شهری است که همواره دغدغه هایی را بین مدیران شهری و دست اندرکاران مدیریت بحران شهری ایجاد نموده است. لذا به منظور مقابله و پاسخگویی به بحران های احتمالی و لزوم اتخاذ تصمیم سریع، صحیح و اجرای عملیات موثر در این بافت ها ضرورت دارد مجموعه ای از اقدامات و برنامه ها قبل، حین و بعد از بحران صورت می گیرد. نتایج پژوهش نشان می دهد اصلاح وضعیت و باز آفرینی اقتصادی- اجتماعی و کالبدی بافت های مزبور و بازگرداندن مجدد آنها به حیات شهر، مستعد نمودن آنها برای پذیرش سرمایه های جدید و قرار دادن آنها در کانون توجه مدیران و مسئولان شهری باید مورد تاکید توسعه درونی شهرها با رویکرد بهسازی، نوسازی و باز آفرینی بافت های فرسوده و نابسامان قرار گیرد. بافت های فرسوده شهری بیشترین آسیب ها را در بحران ها به خود می بینند. در این میان مدیریت بحران از مقوله های بسیار مهم در این بافت ها به شمار می آید.