اثربخشی مداخلات روان شناختی بر کاهش علائم اختلال استرس پس از سانحه در نظامیان: مرور نظام مند

زمینه و هدف: با توجه به ماهیت اختلال استرس پس از سانحه و شغل نظامی­ گری، چالش­ هایی در زمینه اثربخشی و بهبودی پایدار مداخلات روانشناختی بر علائم این اختلال در جمعیت نظامی گزارش شده است. هدف پژوهش حاضر شناسایی مداخلات روانشناختی اثربخش بر علائم PTSD و مقایسه اثربخشی آن­ ها در قالب مداخلات خط اول (متمرکز بر تروما) و روان­درمانی­ های خط دوم (غیر متمرکز بر تروما) بود. روش ها: پژوهش حاضر یک مرور نظام ­مند بود. مطالعات مرتبط از سال­ های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۲ مورد بررسی قرار گرفت و از میان آن­ ها ۴۱ مطالعه واجد شرایط انتخاب شد. پایگاه­ های اطلاعاتی شامل Elmnet، Magiran، SID، PsycINFO، SienceDirect، Pubmed، Google Scholar بود. یافته ها: مداخلات متمرکز خط اول شامل درمان­ های مبتنی بر ذهن­ آگاهی، شناختی-رفتاری، مواجهه ­سازی طولانی­ مدت، پردازش شناختی، حساسیت ­زدایی با حرکت تعقیبی چشم و پردازش مجدد بود که به ­صورت کارآزمایی بالینی اعمال شده بودند. سایر مداخلات به صورت غیرمتمرکز و با اثر قابل توجهی بر بهبود علائم PTSD در مقابل گروه انتظار داشتند. خطر سوگیری در کارآزمایی­ های بالینی کم و در مداخلات باز بیشتر بود. با این وجود اغلب وقتی درمان ­های معمول و خط دوم درمان به عنوان گروه کنترل استفاده می­ شد، اثربخشی­ ها هم­ ارز یا تفاوت کمی داشتند. لحاظ کردن جلسات مستمر و فشرده، فردی، نوشتاری، آنلاین و خانه محور و به­ خصوص تلفیق درمان­ های غیرمتمرکز در اثربخشی مداخلات و کاهش نرخ ریزش نقش ویژه ­ای داشت. نتیجه گیری: مداخلات خط اول در درمان PTSD نیز در کنار کارایی از چالش­ هایی برخوردار هستند که برای برون­رفت از این چالش ­ها، تغییراتی از جمله همگن­ سازی آزمودنی­ ها، کاهش فواصل جلسات، تلفیق با درمان ­های معمول و غیرمتمرکز بر تروما، استفاده از ابزارهای نوشتن و گوشی هوشمند، فردی ­سازی مداخلات و اعتماد به درمان­ های خط دوم در قالب کارآزمایی بالینی می­ تواند راهگشا باشد.